Γτάφει, ο Κώστας Παπαντωνόπουλος
Σε προηγούμενη ανάρτησή μας σχετικά με το Λαογραφικό μας Μουσείο σας είχαμε προϊδεάσει σχετικά με μία συγκινητική ιστορία τριών ευαίσθητων παιδιών από γειτονικό μας χωριό και την αγωνία τους προκειμένου να εναποθέσουν τα άμφια του αείμνηστου πατέρα τους στο μουσείο μας.
Πρόκειται για τα αδέλφια Μαρία, Δημήτρη και Ανδρέα Παρασκευόπουλο από την Νεράιδα Ηλείας.
Βιογραφικό του αείμνηστου εφημέριου Σπυρίδωνα Παρασκευόπουλου (1941 - 2022).
Ο πατήρ Σπυρίδωνας γεννήθηκε την 14η Μαΐου του 1941 στην Νεράιδα Ηλείας στον τόπο που αγάπησε και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Γονείς του ήταν ο Κωνσταντίνος Παρασκευόπουλος και η Θεοδοσία που έφεραν στον κόσμο άλλα δύο παιδιά. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του Σπύρου ήταν φτωχικά με την ευθύνη να προσέχει τα μικρότερα αδέλφια του εκείνα τα σκληρά χρόνια, δουλεύοντας ακούραστα από τα αθώα του παιδικά χρόνια, στην γη που τόσο αγάπησε παρέα με τα ζώα του και αδυνατώντας λόγω των τότε κακουχιών να τελειώσει το Δημοτικό Σχολείο.
Προτίμησε να ασχοληθεί με τις γίδες το γάιδαρο και το άλογο του και να φροντίζει τα μικρότερα του αδέρφια Γεώργιο και Βασίλειο ώστε να σπουδάσουν με τον ίδιο να γίνει γέφυρα βοήθειας για την βελτίωση της ζωής όλων.
Το 1970 παντρεύτηκε την Μαρία Δημητρακοπούλου, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τον Κωνσταντίνο, την Μαρία τον Δημήτρη και τον Ανδρέα. Ο κατά κόσμο Σπύρος για εκείνη την εποχή, υπήρξε και στα παιδιά του ένας καλός πατέρας, που τα μεγάλωσε με μόχθους και κόπους και παράλληλα να τα διδάσκει να είναι τίμια και να δείχνουν περισσή αγάπη για τον συνάνθρωπό τους.
Όμως, το 1982 δέχτηκε το σοβαρότερο πλήγμα στην οικογένειά του, να χάσει τον πρωτότοκο γιό του Κωστάκη σε δυστύχημα με τρόπο ανήκουστο και σοκαριστικό. Τον χτύπησε πέτρα στο προαύλιο του σχολείου του, όταν ήταν στην έκτη δημοτικού που προήλθε από φουρνέλο για την διάνοιξη δρόμου 300 μέτρα μακριά.
Ήταν ένα βαθύ τραύμα που δεν έκλεισε ποτέ όπως δεν κλείνει για κανέναν γονιό.
Ο Σπύρος συντετριμμένος πια από την πιο βαριά απώλεια, αφιερώνεται στον Θεό, ζητώντας παρηγοριά και βάλσαμο για τον αβάσταχτο πόνο που κουβαλούσε.
Αποφασίζει τότε και γράφεται στην Ιερατική Σχολή Καλαμάτας.
Χειροτονήθηκε διάκος στην Αγία Μαρίνα στον Πέρα μαχαλά στην Δίβρη και τον Ιούλιο του 82 χειροτονείται Ιερέας από τον Μητροπολίτη Ηλείας κκ. Γερμανό, στο Μοναστήρι της Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής Δίβρης (Άνω Μονή Δίβρης).
Αμέσως μετά άρχισε να διακονεί στο μικρό χωριουδάκι Χαριά Ηλείας όπου υπηρέτησε για οχτώ χρόνια και πηγαινοερχόταν με το άλογό του.
Το 1990 έρχεται στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Νεράιδα και συνεχίζει να ασκεί τα ιερατικά του καθήκοντα ώσπου τον πρόδωσε η υγεία του στα 81 χρόνια του. Τον βρήκε βαρύ εγκεφαλικό την 30η Μαΐου, με θλιβερή κατάληξη λίγες μέρες αργότερα, στις 14η Ιουνίου του 2022.
Το προηγούμενο άρθρο εδώ!
