Χαρμόσυνο ήταν το αυγουστιάτικο δειλινό στο Αντρώνι, το Σάββατο στις 28 Αυγούστου του 2010. Με πλατύ χαμόγελο προσήλθαν όλοι οι Αντρωναίοι, ντόπιοι και απόδημοι στην εκκλησία, προσκεκλημένοι του Αργύρη Πανούτσου και της συζύγου του, Χριστίνας, που βάφτιζαν τα αγγελούδια τους. Σε μια σεμνή τελετή, στον ανακαινισμένο Άγιο Κωνσταντίνο Αντρωνίου, οι ανάδοχοι έδωσαν στο αγοράκι το όνομα Μεγακλής και στο κοριτσάκι το όνομα Ιωάννα. Ευχόμαστε στους πανευτυχείς γονείς, να τους ζήσουν και να τα καμαρώνουν.
Είχα να παραβρεθώ σε βάφτιση, στο χωριό, από το 2006, τότε που ο Βάιος βάφτισε το μικρό του γιό, τον Παναγιώτη. Οι γιορτές και τα μυστήρια που πραγματοποιούνται στο Αντρώνι, δίνουν μια αισιόδοξη νότα και μας φέρνουν στο μυαλό μνήμες από τα παλιά, όταν ακόμη η περιοχή μας έσφυζε από ζωή.
Παρόλα αυτά, η πραγματικότητα σήμερα είναι θλιβερή. Είναι φανερό πως, ύστερα και από το σφράγισμα του σχολείου, που πραγματοποιήθηκε πέρυσι, το Αντρώνι ακολουθεί τη μοίρα των ορεινών περιοχών, που οδηγούνται σε ερήμωση.
Το 1940 είχαν απογραφεί στο χωριό μας 1400 και πλέον κάτοικοι. Σήμερα, 70 χρόνια μετά, είναι λιγότεροι από 200, ήτοι μειωμένοι κατά 86%. Με το ρυθμό που βαδίζουμε, το 2040 δεν θα έχουν μείνει ούτε 40 κάτοικοι. Συνεχίζοντας το συλλογισμό μας, δραματική θα είναι και η μείωση του πληθυσμού σε έναν αιώνα. Από τους 100 κατοίκους θα έχουν απομείνουν μόνο 3.
Η αστυφιλία είχε οδήγησε στην αποδυνάμωση των αγροτικών περιοχών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αποστέρηση των εστιών υπεργεννητικότητάς στην Ελλάδα. Ένας ουσιαστικός παράγοντας, που οδήγησε στην υπογεννητικότητα, είναι η μαζική μετανάστευση των κατοίκων, που κατευθύνθηκαν στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, αλλά και του εξωτερικού. Η μετανάστευση απέσπασε από τα χωριά κυρίως τις γυναίκες, δημιουργώντας, έτσι, σε μεγάλο βαθμό, μια ανισορροπία ανάμεσα στα δύο φύλα.
