Έφυγε πλήρης ημερών (87 ετών) ένας αγαπημένος μου φίλος, ο θείος Πάρης από τη Βραζιλία. Δεν άντεξε για πολύ τον χαμό της αγαπημένης του συζύγου.
Ήταν ένας ξεχωριστός και χαρισματικός τύπος με άφθονο και έξυπνο χιούμορ. Ο περισσότερος μορφωμένος που γνώρισα στο Σαν Πάολο, εγκυκλοπαιδικά και κοινωνικά. Ήταν ακόμη δίκαιος, φιλικός, διακριτικός, ένας συγκροτημένος σε όλα άνθρωπος!
Η καταγωγή του ήταν από την Ξάνθη. Γεννήθηκε στη Νέα Σμύρνη, στις 15.12.1931 όταν μετοίκησαν οι γονείς του στην Αθήνα για ένα καλύτερο μέλλον.
Πήγε στη Βραζιλία ως απεσταλμένος κάποιας εταιρίας και όχι ως μετανάστης, όπως οι περισσότεροι έλληνες. Στη συνέχεια έγινε ερωτικός μετανάστης. Ερωτεύθηκε και παντρεύτηκε την θειά Άννα Σαββέλη και έκαναν τρία παιδιά.
Την Μαρίνα του, την μεγάλη του αγάπη, την αδυναμία του, το καμάρι του, την κόρη την πρωτότοκη που δεν τον άφησε ποτέ.
Ακολούθησαν τα μικρότερα, ο Ηλίας και η Γεωργία. Στάθηκε, ως καλός καπετάνιος στην οικογένεια του ως το τέλος.
Βρέθηκα στο Sao Paulo το 1983 και με τον θείο Πάρη, είχαμε μιλήσει για όλα τα επίκαιρα θέματα αλλά συνεχίσαμε και εδώ όταν ήρθε για διακοπές. Ήταν καλός συζητητής και φλογερός πατριώτης. Γνώριζε καλά την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα και σε όλα τα θέματα είχε και μια ξεχωριστή άποψη.
Μπορώ να θυμηθώ πολλές και αξέχαστες στιγμές που έζησα μαζί του αλλά θα σταθώ μόνον σε δύο, έτσι σαν μνημόσυνο στη μνήμη του.
Ευτύχησα να πάμε παρεούλα ένα πολύ μεγάλο ταξίδι, ήταν μία - μιάμιση μέρα περίπου με αυτοκίνητο ως τους καταρράκτες Ιγκουασού, στα σύνορα Αργεντινής, Παραγουάης, Βραζιλίας. Σε όλο το δρόμο αλλά και κατά την παραμονή μας εκεί δεν χόρταινα το χιούμορ του αλλά και όταν μου εξηγούσε να με κατατοπίσει – ξεναγήσει.
Όταν ήλθε εδώ στην Αθήνα, με είχε καλέσει ένα βράδυ να μου κάνει το τραπέζι στα βλάχικα. Παράλληλα με μένα είχε καλέσει γνωστούς και συμμαθητές του, τριάντα – σαράντα άτομα. Για κάποιο λόγο άργησα (πιτσιρικάς ήμουν…) και άκουσα «τα εξ αμάξης» διότι κρατούσε τόσο κόσμο νηστικό προκειμένου να προσέλθει ή αφεντιά μου.
Όπως ανέφερα και παραπάνω ήταν ένας ξεχωριστός φίλος, που εκτιμούσα παρόλο που είμαστε τόσο μακριά.
Δεν θα τον ξεχάσω όσο ζω και θα επιθυμούσα λίγη από την στάχτη του να σκορπιστεί στον τόπο που γεννήθηκε.
Θα έχει μια ξεχωριστεί θέση στην καρδιά μου αλλά και εδώ, στις σελίδες μου.
Θερμά συλλυπητήρια στα παιδιά και στα εγγόνια του και να είναι γεροί να τον θυμούνται.
Την φωτογραφία τη βρήκαμε σε Βραζιλιάνικο site και μεταφράζουμε:
Ο κύριος Πάρης όπως τον γνωρίζαμε, πήγε να ανταμώσει την κυρία Άννα στον ουρανό.
Στη φωτογραφία, ο κύριος Πάρης αριστερά κατά την διάρκεια κατασκευής μηχανημάτων σε εργοστάσιο επεξεργασίας ζαχαροκάλαμου, στη φάρμα Αμαλία στην επαρχία του Σαν Πάολο, το έτος 1954.
Η μνήμη του να είναι παντοτινή.