Featured Articles

Βασίλειος Ρετσινάς 1931-2020

Πληροφοριακά Στοιχεία

Δημιουργήθηκε : 28 Σεπτεμβρίου 2020

Έφυγε την Κυριακή 27.09.2020 ο Βασίλειος Ρετσινάς του +Κων/νου και της +Δήμητρας που γεννήθηκε πριν 89 χρόνια στο Αντρώνι.

Η κηδεία του θα γίνει σήμερα Δευτέρα στην Θεσσαλονίκη.

Στην κόρη του Δήμητρα, στα αδέλφια του Νικόλαο, Μαρία, Βασιλική και σε όλους τους συγγενείς του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.

Οι πληροφορίες προέρχονται από τον κυρ. Νίκο Λαμπαδά (Τσάμπαλη).

Ο Βασίλης του Ρετσινά, (έτσι τον λέγαμε) τον είχαν επιστρατεύσει στο αντάρτικο μαζί με άλλα παιδιά από το Αντρώνι.

Στις αρχές του 1950 μετοίκησε  στην Θεσσαλονίκη όπου τον ακολούθησε ο Ανδρέας και κατόπιν όλα τα παιδιά του Ρετσινά η +Παναγιώτα, ο Νίκος, η Μαρία και η Βάσω.

Δούλεψε στον λιμάνι Θεσσαλονίκης αρχικά τότε που το διαφέντευαν Αντρωναίοι αλλά δεν άντεξε την σκληρή δουλειά του λιμανιού και παραιτήθηκε.

Με τα λίγα χρήματα που είχε βγάλει αλλά και με δανικά που πήρε από συμπατριώτες του, άνοιξε εστιατόριο πλησίον  του λιμανιού, στα Σφαγεία που έγινε και "λιμάνι" για τους πεινασμένους συμπατριώτες μας.

Ο Βασίλης με την αείμνηστη σύζυγό του, έκαναν δύο παιδιά, την Δήμητρα και τον Κώστα που τον πρόδωσε η καρδιά του και έφυγε πολύ νωρίς, 48 χρόνων στις 25.03.2010, γεγονός που κατέβαλε αρκετά τον πατέρα του.

Ήταν εξαίρετος συμπατριώτης μας, ενδιαφερόταν και αγαπούσε το χωριό μας και κάθε χρόνο φρόντιζε να περνάει πολλές ημέρες από τις διακοπές του στην πλατεία, εκεί που είναι και το σπίτι τους.

Καλό του ταξίδι και αιώνια να είναι η μνήμη του!

Κώστας Παπαντωνόπουλος

Γέφυρες τύπου «Belley» στην Ηλεία

Πληροφοριακά Στοιχεία

Δημιουργήθηκε : 26 Σεπτεμβρίου 2020

Γράφει: ο Κώστας Παπαντωνόπουλος, Τρυγητής 2020

Στην Ηλεία έχουμε δύο ενεργές γέφυρες τύπου Μπέλεϋ.

Η μία βρίσκεται στον ποταμό Ερύμανθο, στην Ελαία[1] που συνδέει την Ηλεία με την Αρκαδία μεταξύ των χωριών Νεμούτα Ηλείας και Χώρα Γορτυνίας Αρκαδίας.

Κατασκευάσθηκε από τον Ε.Σ. το 1961 ύστερα από ενέργειες του Νεμουτιάνου αρχηγού ΓΕΣ Π. Σακελλαρίου.

Η Γέφυρα Μπέιλι αντικατάστησε την παλιά πέτρινη γέφυρα που είχε κατασκευάσει ο Σεϊντάγας, Λαλαίος Τουρκαλβανός τα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας.

Η δεύτερη γέφυρα ίδιου τύπου, βρίσκεται επί του ποταμού Πηνειού που συνδέει το χωριό Αγία Μαύρα (πρώην Σαμπάναγα) με το Τραγανό, όπου δεν υπήρχε γέφυρα και η διάβαση γινόταν με περασιά.

Την γέφυρα κατασκεύασε η ΜΟΜΑ[2] Πατρών το 1975. Για εκείνη την εποχή που κατασκευάστηκε και ακόμη μέχρι και σήμερα θεωρείται έργο πνοής για την περιοχή.

Η Γέφυρα Μπέιλι (που αναφέρεται ως Μπέλεϋ όπως αναφέρει η Βικιπαιδεία) είναι είδος λυόμενης μεταφερόμενης και προκατασκευασμένης γέφυρας. Είναι μεταλλική δικτυωτή και αποτελείται από προκατασκευασμένα τμήματα τα οποία συναρμολογούνται επί τόπου με κοχλίες και με πείρους.

Αναπτύχθηκε αρχικά στη Μεγάλη Βρετανία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μόνον και μόνον για στρατιωτικούς σκοπούς και γνώρισε εκτεταμένη χρήση από το Σώμα Μηχανικού τόσο του Βρετανικού όσο και του Αμερικάνικου στρατού.

Επινοήθηκε από τον Ντόναλντ Μπέιλι, πολιτικό μηχανικό και υπάλληλο του Υπουργείου Πολέμου της Βρετανίας, ο οποίος είχε σαν χόμπι την κατασκευή μοντέλων γεφυρών. Ο Μπέρναρντ Λο Μοντγκόμερυ Bernard Law Montgomery που ήταν Άγγλος στρατάρχης, διοικητής των βρετανικών δυνάμεων στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε δηλώσει πως «Χωρίς τη γέφυρα Μπέιλι, δεν θα είχαμε κερδίσει τον πόλεμο!». Ντοκιμαντέρ της εποχής απεικονίζουν τον ίδιο με τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, να περπατάει σε γερμανικό έδαφος πάνω από μια γέφυρα τύπου Μπέλεϋ στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Το πλεονέκτημα αυτού του είδους γέφυρας είναι ότι για την συναρμολόγησή της δεν απαιτούνται ειδικά εργαλεία ή βαρύς εξοπλισμός. Τα στοιχεία της γέφυρας, κατασκευασμένα από υλικά όπως ξύλο και μέταλλο, είναι αρκετά ελαφριά ώστε να μεταφέρονται εύκολα με φορτηγά, καθώς και να αποτίθενται στην τελική θέση συναρμολόγησης με χρήση μόνο μυϊκής δύναμης.

Οι γέφυρες είχαν αρκετή αντοχή ώστε να μπορούν να τις διαβαίνουν τανκς. Η χρήση τους συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ιδιαίτερα κατά την κατασκευή έργων πολιτικού μηχανικού, καθώς και για τη δημιουργία προσωρινών διαβάσεων πεζών και οχημάτων.

Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της γεφύρωσης είναι ότι, κατασκευάζεται στη μία πλευρά ενός ποταμού ένας πρόβολος, εκείνο δηλαδή το τμήμα που προηγείται της γέφυρας. Μόλις αυτό γίνει, με τέτοιο τρόπο ώστε η κατασκευή να μην βυθίζεται στο άνοιγμα, αυτή ωθείται προς την απέναντι πλευρά και όταν πια φτάσει στο επιθυμητό σημείο, αποσυναρμολογείται ο πρόβολος και η γέφυρα είναι έτοιμη.

Τέτοιες γέφυρες τοποθετούσε ο Ελληνικός Στρατός σε αποκομμένα χωριά όλης της χώρας.

Φωτογραφίες και βίντεο από το οδοιπορικό του συλλόγου «Ωλονός» στα αξιοθέατα της Νεμούτας το 2010

[1] Η Ελαία είναι οικισμός της κοινότητας Χώρας, της δημοτικής ενότητας Τροπαίων του δήμου Γορτυνίας. Έχει υψόμετρο 200 μ. Απέχει από την Τρίπολη 110 χλμ. Βρίσκεται ανάμεσα στους ποταμούς Ερύμανθο και Λάδωνα και τα χωριά Νεοχωρίου και Χώρας, πλησίον της κοινότητας Νεμούτας του δήμου Ολυμπίας του νομού Ηλείας. Οι μόνιμοι κάτοικοι στην απογραφή του 2011 ήταν 38.

[2] Μετά από τις τεράστιες καταστροφές στις υποδομές που υπέστη η χώρα κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου αλλά και του εμφυλίου πολέμου (1946-1949), το 1957 κλήθηκαν οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας να συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση της. Γι` αυτό το σκοπό συγκροτήθηκαν στις έδρες των σπουδαιότερων νομών επτά (7) Μικτές Ομάδες Μηχανημάτων Ανασυγκρότησης (Μ.Ο.Μ.Α.). Οι έδρες των επτά ΜΟΜΑ ανά τον Ελλαδικό χώρο ήταν στις πόλεις Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο Κρήτης, Πάτρα, Λαμία, Λάρισα και στα Ιωάννινα.

Χαράλαμπος Σ. Παπαγιάννης (1945-2020) Κούμανι

Πληροφοριακά Στοιχεία

Δημιουργήθηκε : 19 Σεπτεμβρίου 2020

Έφυγε σήμερα 19.09.2020 ο δάσκαλος Χαράλαμπος Παπαγιάννης του Σπύρου που γεννήθηκε πριν 75 χρόνια στο Κούμανι.

Η κηδεία του θα γίνει αύριο Κυριακή στις 15.00 στην γενέτειρά του.

Στους οικείους του και σε όλους τους Κουμαναίους εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.

Ο Χαράλαμπος Παπαγιάννης, γεννήθηκε στο Κούμανι το 1945. Παρά τα δύσκολα τότε χρόνια, σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως και έτυχε διετούς μετεκπαίδευσης.

Πρώτο διορίστηκε δάσκαλος σε χωριό της Αμαλιάδας και επί 12 χρόνια υπηρέτησε στη γενέτειρά του το Κούμανι και σε σχολεία της Αχαΐας. Διετέλεσε Προϊστάμενος Γραφείου και Διευθυντής Α’ θμιας Εκπαίδευσης του Νομού Αχαΐας. Στο Κούμανι γνώρισε την σύζυγό του Γεωργία (νηπιαγωγό) που καρπός τους είναι η Κωνσαντίνα και ο Σπύρος, τα παιδιά τους.

Ο Χαράλαμπος Παπαγιάννης, ασχολήθηκε ενεργά με το χωριό του και το 2007 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, «Το Κούμανι Ηλείας» μέσω της Ένωσης Κουμανιωτών Ηλείας.

Γράφει επί λέξει, στο εισαγωγικό του βιβλίου:

«Αυτός ο τόπος, αυτή η γη, είναι η πηγή της χαράς και των δακρύων μας. Εκεί πρωτοαντικρίσαμε το φως του ήλιου να ροδίζει από τα αρκαδικά βουνά. Εκεί ακούσαμε το θεσπέσιο θρόισμα των αγέρωχων βελανιδιών. Εκεί είναι οι ρεματιές και οι νεροσυρμές του Τσιγαριού και της Μόλας απ’ όπου η καρτερική μάνα μας κουβάλαγε στην πλάτη το νερό που πίναμε. Εκεί μας φέρνει στον ύπνο και στο ξύπνιο μας η αγέραστη μνήμη μας…»

Συνεχίζει με τον πρόλογο, την Θέση και τα όρια του χωριού του, την μυθολογία, μιλάει για την Φολόη και τους Κενταύρους, για την ιστορία με αναφορά σε όλες τις περιόδους, για τον Αρχαίο Λασιώνα και την Τουρκοκρατία. Γράφει για τους Τουρκαλβανούς του Λάλα, για το «Κούμανι και Αντρώνι» και την απελευθέρωση. Για τους δήμους και τις κοινότητες και τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν πρωτεύοντα ρόλο. Για την κατοικία και τις ασχολίες των κατοίκων, τις καλλιέργειες, την αμπελουργία, την κτηνοτροφία, την τυροκομία, τον κούρο, την χοιροτροφία και την δενδροκαλλιέργεια. Γράφει ακόμη για τα επαγγέλματα που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην τοπική οικονομία. Μεγάλο μέρος του βιβλίου αφιερώνει στην κοινωνική ζωή, στην οικογένεια, στο γάμο, στις γιορτές, στην μετανάστευση, την διατροφή και τους συλλόγους. Συνεχίζει με την εκπαίδευση, το λεξικό, τις βιογραφίες και τελειώνει με κάποιες ανέκδοτες ιστορίες, μία εξ αυτών, «Ο μαύρο-Ζέρος» την είχαμε αναδημοσιεύσει στην ιστοσελίδα www.antroni.gr

Το 2010 εκδίδει το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο: «Κουμανιώτικες Ανέκδοτες Ιστορίες».

Με λιτή και ευχάριστη αφήγηση, "ξετυλίγει" και εδώ διάφορες ιστορίες που κατέγραψε, κυρίως με πρόσωπα από το Κούμανι όπως κάποια γνωστά μας, τον Σωκράτη, τον Νικέα, τον Γληγόρη, τον Μπούκη αλλά και για τους δικούς μας, τον Νίκο τον Τσαπή και τον παπα-Ντίνο Καλαμάρηαπό το Αντρώνι.

Τέλος, το πόνημα συνοδεύουν δεκάδες φωτογραφίες, όπου μία εξ αυτών με την "Ζέμπελη" (1933) την δανειστήκαμε για το άρθρο μας, «Η συγκοινωνία στην ορεινή Ηλεία – η Ζέμπελη».

Τον αείμνηστο δάσκαλο τον συναντήσαμε μία φορά στην Γιάρμενα, στις 13  Αυγούστου  2011 για τον εορτασμό των 15 χρόνων της τρίμηνης έκδοσης του περιοδικού ''Φολόη''. Λάβαμε τότε μαζί και με άλλους, τιμητική διάκριση των συνεργατών που στήριξαν, διέδωσαν, ανέδειξαν... το περιοδικό ''Φολόη”. Στην ολιγόλεπτη ομιλία του κατά την βράβευσή του, επικεντρώθηκε στην διάσωση του δρυοδάσους της Κάπελης καταγγέλλοντας τους καταπατητές και τους εμπόρους ξυλείας.

Καταγράψαμε τότε την ομιλία του αλλά δεν ευδόκησε να ανταλλάξουμε περαιτέρω απόψεις όπως υπολογίζαμε.

Καλό του ταξίδι! Η παρακαταθήκη που άφησε στον τόπο του είναι μοναδική και θα μνημονεύεται στους αιώνες των αιώνων.

Κώστας Παπαντωνόπουλος, Τρυγητής 2020

ΝΤΑΡΜΑ ΑΣΗΜΩ ή ΝΤΑΡΜΟΝΥΦΗ

Πληροφοριακά Στοιχεία

Δημιουργήθηκε : 10 Σεπτεμβρίου 2020

Γράφει: o Κώστας Παπαντωνόπουλος, Τρυγητής 2020

Η Ασήμω Ντάρμα ήταν γυναίκα του Θοδωράκη Ντάρμα από το χωριό Σκλήβα, με καταγωγή από το Γερμουτσάνι (συνοικισμός του οικισμού Αγράμπελα) το γένος Λαγού. Ήταν μια ψηλή γεροδεμένη γυναίκα με ανδρική κορμοστασιά. Κατά την επανάσταση του 1821 ήτανε κάπου τριάντα χρονών. Ο άνδρας της τραυματίσθηκε σε κάποιο άγνωστο επεισόδιο, έπαθε γάγγραινα και πέθανε νεότατος, αφήνοντας την Ασήμω χήρα μ’ ένα κορίτσι.

Τον Δεκέμβριο του 1825 όταν έγινε η επέλαση του Ιμπραήμ πασά κατά των χωριών της Πηνείας, οι ορδές του απ’ όπου περνούσαν, λεηλατούσαν, σκότωναν, βίαζαν και τέλος πυρπολούσαν τα πάντα. Η Πελοπόννησος, η Ηλεία, η Πηνεία και η Ορεινή Ηλεία δέχθηκαν μεγάλες συμφορές και ο άμαχος πληθυσμός όταν αντιλαμβανόταν να πλησιάζει ο εχθρός κατάφευγε στα δάση, σε απομακρυσμένες χαράδρες, σε σπηλιές και πολλοί εξ αυτών ανέβαιναν στις βουνοκορφές του Ωλονού για περισσότερη ασφάλεια.

Η Ασήμω την ημέρα που οι Τουρκοαιγύπτιοι σάρωναν στην κυριολεξία την Πηνεία, κρύφθηκε μέσα στην χαράδρα μοναχή της, εκεί κοντά στο Παλιομονάστηρο του Αγιάννη μέσα σε μια συστάδα με κατσοπρίνια και βατουκλιές.
Ένας προδότης - ρουφιάνος με βρώμικο παρελθόν που βρισκόταν στην υπηρεσία τούρκου αγά, από το χωριό Σιμόπουλο με το παρατσούκλι Φλέτσας (για ευνόητους λόγους δεν αναφέρουμε το επώνυμό του), είχε μαζί του και ένα κυνηγοζάγαρο και ακολουθούσε τους Τουρκοαιγύπτιους που τον χρησιμοποιούσαν και ως οδηγό. Μόλις λεηλάτησαν το χωριό Σκλήβα και προχωρούσαν προς την Χαλαμπρέζα (σημ. Πρόδρομος), κάτου στην Λαγκαδιά το ζαγάρι του προδότη τρούπωσε μέσα στο ρεματάκι κλαφουνώντας λες και είχε μυριστεί λαγό. Οι Τουρκοαιγύπτιοι πέρασαν δίχως να δώσουν ιδιαίτερη σημασία, ενώ ο Φλέτσας ακολούθησε το σκυλί του. Το σκυλί κλαφουνώντας ζύγωσε κοντά εκεί που ήταν κρυμμένη η Ασήμω και άρχισε να γαυγίζει έντονα. Ο Φλέτσας, τρούπωσε και αυτός μέσα στα πουρνάρια και βρήκε την Ασήμω να είναι κουλουριασμένη σαν το φίδι και δεν έβγανε ανάσα. Μόνο η καρδία της κτυπούσε δυνατά, τα αυτιά της ήτανε τεντωμένα να αρπάξουν τον παραμικρό ήχο και τα μάτια της ανίχνευαν όσο ορατό πεδίο ήταν μπροστά της. Μόλις ζύγωσε κοντά ο Φλέτσας, ερευνούσε με μια γκλίτσα που κρατούσε στα χέρια, την τρούπωνε εκεί που κλαφούναγε το σκυλί και έτσι την εντόπισε.

Περισσότερα...

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΣ

Πληροφοριακά Στοιχεία

Δημιουργήθηκε : 07 Σεπτεμβρίου 2020

Γράφει: Ο Κώστας Παπαντωνόπουλος, Τρυγητής 2020

Ο άνθρωπος για τον φωτισμό του κατά την νύκτα και σε σκοτεινά σημεία όπως δαιδαλώδη κτίρια με υπόγεια, κάστρα, σπηλιές και στοές, χρησιμοποίησε διάφορα μέσα όπως πρώτες καύσιμες ύλες και εργαλεία.

Ο πρώτος τεχνικός φωτισμός, όπως είναι φυσικό πρέπει να ήταν, η φωτιά. Πριν κατασκευάσουν διάφορα εργαλεία φωτισμού οι άνθρωποι, συνήθιζαν τις νύκτες ν’ ανάβουν φωτιές και να μαζεύονται γύρω για να ζεσταίνονται, αλλά και να βλέπουν. Επίσης για να μεταβούν σε πολύ κοντινά σημεία, έκαιγαν κλάρες από διάφορα δένδρα που έβγαζαν αρκετή φλόγα ή  κράταγαν στα χέρια τους διάφορα αναμμένα ξύλα (δαυλιά), από ρητινώδη δένδρα. Ήταν οι πρώτες δάδες φωτισμού..Αυτή η τεχνική τους επέτρεπε να βλέπουν μόνον για πολύ κοντινές αποστάσεις.

Συν τον χρόνο ο άνθρωπος για να αντικαταστήσει τις δάδες εκμεταλλεύτηκε την φωτιά για τον φωτισμό του, με διάφορους τρόπους ώστε να είναι πιο εύχρηστη και να μην χρειάζεται αρκετή καύσιμη ύλη. Με την πάροδο όμως του χρόνου, προσπάθησαν και κατασκεύασαν διάφορα εργαλεία φωτισμού. Πρώτοι οι Έλληνες άρχισαν να κάνουν λάμπες από πηλό γύρω στον 7ο π.Χ αιώνα. Γι αυτό και η λέξη λάμπα, που χρησιμοποιείται διεθνώς (lamp) έχει ελληνική ρίζα.

Στην Πελοπόννησο, απ’ όπου προέρχεται η παρούσα καταγραφή των παραδοσιακών φωτιστικών μέσων, έχουν χρησιμοποιήσει φωτιστικά εργαλεία με πρώτη ύλη το ξύλο, το πετρέλαιο, το λίπος, το λάδι, την ασετιλίνη, την βενζίνα και τέλος τον ηλεκτρισμό. Κάποια από αυτά τα εργαλεία ήσαν για σταθερά σημεία, εντός των οικιών, αιθουσών κ.λπ. και κάποια άλλα ήταν μεταφερόμενα, για τις νυκτερινές μετακινήσεις τους, και για τον φωτισμό διαφόρων χώρων εκτός της οικίας.

ΦΩΤΟΣΤΑΤΗΣ

Περισσότερα...

Νέος Πρόεδρος του συλλόγου «Ωλονός», ο Ανδρέας Χρονόπουλος από την Γιάρμενα.

Πληροφοριακά Στοιχεία

Δημιουργήθηκε : 01 Σεπτεμβρίου 2020

Νέος Πρόεδρος του συλλόγου Προστασίας της Φύσης και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς Ερυμάνθου - Φολόης «Ωλονός» ο Ανδρέας Χρονόπουλος από την Γιάρμενα.

Νέο Δ.Σ. του συλλόγου «Ωλονός» 2020

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ    Παρασκευή 28 Αυγούστου 2020

ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ              Αριθ.Πρωτ.:121

ΕΡΥΜΑΝΘΟΥ - ΦΟΛΟΗΣ  O «ΩΛΟΝΟΣ»

Θέμα: Νέο Δ.Σ. του συλλόγου "Ωλονός" 2018 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο Σύλλογος Προστασίας της Φύσης και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς Ερυμάνθου - Φολόης «Ωλονός» συγκάλεσε Γενική Συνέλευση την Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020  με θέμα τη διενέργεια εκλογών για την ανάδειξη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου.

Από την εκλογική διαδικασία, η οποία ολοκληρώθηκε την Πέμπτη 27 Αυγούστου 2018  με τη συγκρότηση σε σώμα του νέου Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου, αναδείχθηκε η κάτωθι σύνθεση:

Πρόεδρος: Χρονόπουλος Ανδρέας 

Αντιπρόεδρος A': Τουτούνης Ηλίας

Αντιπρόεδρος Β': Μαρκόπουλος Ι. (Ταμπουρόγιαννης)           

Γενικός Γραμματέας: Παπαντωνόπουλος Κώστας

Ταμίας: Μαρτζάκλης Θοδωρής

Υπεύθυνος Τύπου και Προβολής: Αθανασόπουλος Ανδρέας

Υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων: Μπιλάλης Κώστας

Μέλος: Καραμέρος Τάσος 

Αναπληρωματικά μέλη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου αναδείχθηκαν τα κάτωθι:       

Συλάϊδου Νατάσσα

Καραχάλιος Γεώργιος

Επικοινωνία με το κοινό:

Περισσότερα...