Γράφει: Ο Κώστας Παπαντωνόπουλος. Απρίλης 2024
Ο Θοδωρής Ζαχαρόπουλος (1943) ήταν ένα χαρισματικός τύπος, ο μικρότερος γιος του Νικόλα Ζαχαρόπουλου (Ζαχαριά) και της Θεώνης από το συνοικισμό Ζαχαραίικα της κοινότητας Αντρωνίου.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ανέβηκε στην Αθήνα προκειμένου να τον διορίσει ο Στεφανόπουλος στην τότε ΟΥΛΕΝ. Ο πατέρας του ο Νικόλας ο Ζαχαριάς που ήταν κομματάρχης του Στεφανόπουλου θα μεσολαβούσε για τον διορισμό του. Ο Θεοδωράκης (έτσι τον έλεγα), πήγε μόνος του στην ιδιωτική εταιρεία ΟΥΛΕΝ, ζήτησε δουλειά, τον είδαν και τον προσέλαβαν. Ο Στεφανόπουλος όμως τον ειδοποιούσε ότι δήθεν θα τον διορίσει ενώ αυτός εργαζόταν ήδη, δηλαδή τον κορόιδευε.
Τότε ήταν που ο Θοδωράκης ήρθε σε ρίξει με τον πατέρα του για τον λόγο ότι ο Νικόλας ακολουθούσε - βοηθούσε τους ψεύτες πολιτικούς.
Αργότερα έγινε το πραξικόπημα και επικράτησε η δικτατορία του 1967. Ο Θοδωράκης τότε έκανε παρέα με παιδιά, συνομηλίκους - συμμαθητές από το Αντρώνι και άλλους όπου συνήθως σύχναζαν στο καφενείο «η Τέρψη» στη Ζωοδόχου Πηγής στην Αθήνα.
Ο Θοδωράκης έκανε την δικιά του αντίσταση στην Χούντα με κίνδυνο να βρεθεί στην ΕΣΑ ή σε καμία Γιάρο. Εκεί που καθόντουσαν στην Τέρψη, ανέβαινε αυθόρμητα στην καρέκλα που εκτός των άλλων χαρισμάτων που είχε ήταν και εξαιρετικός μίμος. Άρχιζε να ομιλεί από στήθους και να μιμείται επακριβώς τον δικτάτορα Παπαδόπουλο:
«… ασθενήν έχομεν στον γύψο τον βάλαμεν, τον δοκιμάζομεν εάν μπορεί να περπατάει με τον γύψο. Βγάζουμε τον αρχικό γύψο και ενδεχομένως περιορίζομεν τον καινούριον εκεί που χρειάζεται. Ενδεχομένως το δημοψήφισμα θα είναι μια ευγενική θεώρηση των ικανοτήτων του ασθενούς. Ας προσευχηθούμεν να μην χρειάζεται ξανά γύψον, εάν χρειάζεται θα του τον βάλομεν. Για το μόνον που μπορώ να σας υποσχεθώ είναι να σας καλέσω να δείτε και εσείς το πόδι χωρίς γύψο…».
Το γέλιο των συνδαιτυμόνων του καφενείου, ακολούθησε το κέρασμα στο τραπέζι του Θεοδωράκη μαζί με την παράκληση να συνεχίσει:
«…το είπαμε το εμπεδώσαμε και το επαναλαμβάνομε. Η ευκαιρία που εδόθει στο έθνος δια της επαναστάσεως της 21ης Απριλίου δεν πρόκειται να ξαναδοθεί ή θα κάνει το άλμα το έθνος προς τα εμπρός ή θα αποθάνει…»!
Μετά τη Χούντα, το 1980 η ΟΥΛΕΝ (ULEN) αμερικανική εταιρεία που κατασκεύασε την λίμνη του Μαραθώνα όπου είχε και την εκμετάλλευση της ύδρευσης Αθηνών Πειραιώς και Περιχώρων (Ε.Ε.Υ.), έγινε κρατική με την ονομασία Ε.ΥΔ.Α.Π.
Στην Ε.ΥΔ.Α.Π. ο Θοδωράκης εξελίχθηκε ως συνδικαλιστής με την παράταξη του ΠΑΣΟΚ και διετέλεσε επί πολλά έτη πρόεδρος της Ομοσπονδίας Προσωπικού της Ε.ΥΔ.Α.Π. με σπουδαίο έργο.
Επίσης ήταν ιδρυτικό μέλος του «Συλλόγου των εν Αθήναις Αντρωναίων» και της «Συνομοσπονδίας Συλλόγων Ορεινής Ηλείας» όπου είχε διατελέσει και πρόεδρος.
Ο Θοδωράκης είχε εκφράσει την επιθυμία να πολιτευτεί με το ΠΑΣΟΚ στην Ηλεία αλλά οι φίλοι του τον αποθάρρυναν καθότι από την θέση που κατείχε στην Ε.ΥΔ.Α.Π. δεν διόρισε «κάθε καρυδιάς καρύδι!».
Και ενώ το τέλος του ήταν προδιαγεγραμμένο, εξέφρασε την επιθυμία να εκλεγεί έστω δήμαρχος Λασιώνος αλλά δεν του το επιτρέψαμε!
Αυτά…, σαν ένα είδος μνημόσυνου στον αείμνηστο Θεόδωρο Ζαχαρόπουλο που έφυγε πολύ νωρίς.
Σ.σ. Τα παραπάνω άρθρο είναι περιεχόμενο από «Αντρωναίικες ιστορίες» και προέρχεται από αφηγήσεις του αείμνηστου Θοδωρή στην αφεντιά μου και κάποιες διευκρινήσεις από τον φίλο μου τον κυρ Νίκο Λαμπαδά.
