Καλώς ορίσατε στην αρχαιότερη ιστοσελίδα της Ηλείας, στο Αντρώνι και στην Ορεινή Ηλεία.

Είναι οι κατάφυτες διαδρομές μέσα στις βελανιδιές και στα πλατάνια στο κέντρο της Κάπελης με τις απόκρημνες πλαγιές, τα σκιερά φαράγγια με τις πολλές σπηλιές, τους καταρράκτες, τους νερόμυλους και τις νεροτριβές, με τις δροσερές πηγές και τα καθαρά ποτάμια... Με τα πετρόχτιστα σπίτια, τα νόστιμα φαγητά και το καλό κρασί, τα αρχοντικά γλέντια και τους φιλόξενους κατοίκους.

Λύσανδρος Παναγόπουλος

Ο Λύσανδρος Παναγόπουλος(Μπουλουγούρης) γεννήθηκε στις 10 Απριλίου του 1924, ο έκτος από έντεκα παιδιά.

Ο πατέρας του Νικόλαος είχε μεγάλη φήμη στην περιοχή. Μυλωνάς ο ίδιος αλλά και κατασκευαστής πολλών νερόμυλων ήταν γνωστός με το παρατσούκλι «Κάνταλος», αφού εξασκούσε και την τέχνη της λάξευσης της πέτρας για να την μεταμορφώσει σε κάνταλο, δηλαδή σε γούρνα για το τρεχούμενο νερό των πηγών.

Δεξιοτέχνης τσαγκάρης, εξαιρετικός αμπελουργός και αναμφίβολα σπουδαίος πρακτικός γιατρός ήταν εκείνος που μεταλαμπάδευσε στο γιο του Λύσανδρο τα μυστικά και τις γνώσεις του. Με τέτοιο οικογενειακό υπόβαθρο δεν θα περίμενε κανείς μια λιγότερο φωτεινή πορεία για τον Λύσανδρο.

Τελειώνοντας το Δημοτικό Σχολείο στο Αντρώνι, φοιτάει στο Σχολαρχείο της Δίβρης για ένα έτος οπότε και η αδυναμία του πατέρα του να ανταπεξέλθει οικονομικά τον οδηγούν πίσω στο πατρικό σπίτι, στο τσαγκάρικο και τον νερόμυλο της οικογένειας.

Το 1946 και σε ηλικία 19 μόλις χρόνων παντρεύεται τη κόρη του σπουδαίου μουσικού και πολυτεχνίτη Νικολάου Σϊνου, Ελένη με την οποία απέκτησε έξι παιδιά.

Το 1946 κλήθηκε από τον Εθνικό Στρατό όπου υπηρέτησε με τον βαθμό του λοχία μέχρι και το 1949. Επιστρέφοντας στο Αντρώνι και βαδίζοντας στα χνάρια του πατέρα του ανοίγει τσαγκάρικο διατηρώντας παράλληλα και τον οικογενειακό μύλο. Ενώ μαζί με τον Ηλία Νικολετόπουλο δουλεύουν το λεγόμενο Λαναριστήριο, ένα είδος νεροτριβής όπου έπλεναν και έξαιναν το μαλλί των προβάτων.

Άνθρωπος προοδευτικός και μεγαλοφυής, όταν αργότερα ήρθε το ρεύμα στο χωριό άδραξε της ευκαιρίας και εκμεταλλεύτηκε αυτό το τόσο σημαντικό μέσο. Αγόρασε μηχανήματα και άρχισε να ασχολείται με τις σιδηροκατασκευές επαγγελματικά, αλλά και ερασιτεχνικά με την ξυλουργική τέχνη.

Το 1963 εκλέγεται για πρώτη φορά πρόεδρος της κοινότητας μέχρι και τον Μάιο του 1967 όπου και καθαιρείται από την χούντα και στη θέση του διορίζεται ο Ηλίας Νικολετόπουλος.

Το 1974 εκλέγεται για δεύτερη φορά και το 1979 για τρίτη οπότε και ολοκληρώνει την πολιτική του πορεία το 1981. Κατά τη διάρκεια της θητείας του οι κρατικοί οικονομικοί πόροι ήταν ανύπαρκτοι έτσι το έργο του περιορίζεται στην κατασκευή υδραγωγείων, γεφυριών και στην συντήρηση των αγροτικών δρόμων.

Η προσωπική του εργασία όμως για την κοινότητα ήταν τόση ώστε το 1995 του απονεμήθηκε το βραβείο του καλύτερου κοινοτάρχη του νομού από τον γνωστό αγωνιστή της αντίστασης Μανώλη Γλέζο, τον Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανό και τον τότε Νομάρχη Δημητρουλόπουλο

Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την ευαίσθητη κοινωνική συνείδηση και την ασταμάτητη κοινωνική προσφορά που τον διέκρινε στον τομέα της υγείας. Πρακτικός γιατρός, όπως και ο πατέρας του, θεράπευε κάθε είδους κάταγμα, σε μια εποχή που ήταν δύσκολη η πρόσβαση σε κέντρα υγείας και μάλιστα χωρίς να απαιτεί καμία αμοιβή.

Μικρή ακόμα θυμάμαι πατριώτες μας που έλεγαν πάμε στον Λύσανδρο τον Μπουλουγούρη να μας βοηθήσει και εκείνος με παραδοσιακές μεθόδους απάλυνε κάθε πόνο.

Το τέλος του σημάδεψε το τέλος μιας εποχής σημαντικών ανθρώπων, που η παρουσία τους από μόνη της είναι ιστορία για το χωριό.

Εγώ προσωπικά σαν εγγονή του δεν μπορώ παρά να είμαι υπερήφανη που έζησα στην σκιά ενός τόσο σπουδαίου ανθρώπου και βίωσα ένα κομμάτι της ιστορίας από τόσο κοντά.

ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΝΗ

Εμφανίσεις 2585
Αναθεωρημένο 10 Φορές
Δημιουργήθηκε Τετάρτη, 08 Νοέμβριος 2006 07:24
Τροποποιήθηκε Παρασκευή, 11 Μάιος 2007 03:27


Εκτύπωση   Email

Κεντρική Σελίδα

Ο Τόπος μας

Παράδοση

Πολυμέσα

Ιστορία

Αναδημοσιεύσεις

Free Joomla! templates by Engine Templates