Ο Αδούλ Αγάς του Κακοταρίου, η οικογένεια Τουτούνη και το αρδευτικό έργο της Μποκούτας

Ήταν δε επανδρωμένος με σημαντι­κό αριθμό Οθωμανών στρατιωτών, διότι τους είχε ανατεθεί να παρακολουθούν τις κινήσεις των κλεφτών της περιοχής που αποτελούταν από τα χωριά Σκιαδά, Μπρο­στοβίτσα (σημ. Δροσιά Αχαίας), Δερβινή (σημ. Κρυόβρυση), Τσίπιανα, Κερτίζα(σημ. Αγία Κυριακή), Κερέσοβα, Κατσα­ρού, το δρόμο Πάτρα προς Τρίπολη, επί­σης το δρόμο κάμπου Ηλείας προς Πη­νεία και Δίβρη και τα Χάνια στον σημερινό οικισμό Πανό­πουλου Χάνια.

Η ανάθεση της παρακολούθησης είχε ξεκινήσει από τότε που ζούσε ο Γιάννης Γιαννιάς, κλεφτοκαπετάνιος από την Μπροστοβίτσα Τριταίας. Ο Γιαννιάς όμως σκοτώθηκε το έτος 1804. Ο τόπος ησύχασε μόνο για λίγο λόγω του ότι πάλι ανα­πτύχθηκαν υπολείμματα της ομάδας του Γιαννιά. Έπειτα από λίγα χρόνια συγκροτήθηκε πάλι ένα σώμα κλεφτών υπό τον γιο του Γιάννη Γιαννιά τον Γιώργη Γιαννιά ή Ντεληγιώργη. Ο Γιώργης Γιαννιάς θέλοντας να πάρει πίσω το αίμα του πα­τέρα του παρενοχλούσε συνέχεια τους Τούρκους και ιδίως τον Αβδούλ-αγά του Κακοταρίου διότι θεωρούσε ότι ο Αβδούλ ευθυνόταν για την προδοσία και το θάνατο του πατέρα του. Και έτσι οι Τουρκαλβανοί του Λάλα είχαν εδραιώσει μια ση­μαντική στρατιωτική δύναμη στο χωριό Κακοτάρι με κύριο σκοπό την ασφάλεια του τόπου και ιδίως των Τούρκων κατοίκων της περιοχής.

Ο Αβδούλ-αγάς πέραν από τα κτήματα που είχε στο Κα­κοτάρι, Σκιαδά και Δερβινή, διέθετε και ένα μεγάλο αριθμό ζώων, όπως αιγοπρόβατα, άλογα, αλλά και πολλά βόδια (τα λεγόμενα αγριομούσχαρα ή βλαχομούσχαρα).

Ήταν κύριος όλων των μύλων αρχόμενος από την Δερβι­νή μέχρι και στο σημερινό μύλο του Καρπέτα στα όρια Αχαίας Ηλείας επί του δρόμου Πάτρα - Τριπόλεως.

Κατεβαίνοντας από τις πηγές της Δερβινής συναντάμε σή­μερα τους εξής μύλους που τους ονομάζουμε με τα ονόματα των τελευταίων μυλωνάδων.

Ο μύλος του Παναή Αθανασόπουλου η Ζούρτσου, του Xρύσαvτoυ Μπούμπαλη και του Κώστα Παπανικολάου.

Πιο κάτω στον οικισμό Κερέσοβα ήταν ο μύλος του Κώστα Αγγελόπουλου , και πιο κάτω ο μύλος του Κουτούπη.

Λέγεται ότι κάποιος από αυτούς τους μύλους ήταν και βε­λανιδόμυλος (έβγαζε αλεύρι από βελανίδια δρυς και όχι από βελανίδια πουρναρίσια διότι αυτά πικρίζουν).

Κατεβαίνοντας στην κοίτη του ποταμού φτάνουμε στο γε­φύρι το Κακοταρέϊκο, όπου βρίσκουμε το μύλο του Γιαννόπου­λου (Κουρλιαμπάτση) που με το ίδιο νερό δούλευε και νερο­τριβή.

Παραθέτω τρία δημοτικά τραγούδια που κατά παλιές πλη­ροφορίες αναφέρονται στο μύλο του Κακοταρίου που τότε ήταν του Αβδούλ-αγά.

1. Η ΛΕΛΟΥΔΩ

Γείραν' τ' απόσκια γείρανε, Λελούδω, στην αυλή σου και συ,

Λελούδω, νύχτωσες, στο μύλο μην παγαίνεις,

γιατί είναι Τούρκος μυλωνάς κι αράπης πασπαλιάρης,

παίρνει το ξάγι φίλη μα, χούφτα τα μαύρα μάτια.

Κι εκείνη δεν τον άκουσε της μάνας της το λόγο

και το άλογο φόρτωσε, παίρνει και πάει στο μύλο,

βρίσκει το μύλο αδειανό και το νερό κομμένο,

το μυλωνά Αβδούλ-αγά, έτοιμο για να φύγει.

- Γεια σου, χαρά σου, Αβδούλ-αγά! - Καλώς την, τη Λελούδω.

Και τη Λελούδω αγκάλιασε και τη φιλεί στα μάτια.

("Περισυναγωγή Γλωσσικής Ύλης και Εθίμων του Ελληνι­κού Λαού», Π. Παπαζαφειρόπουλου, Πάτρα 1887, σελ. 64)

Πολλοί πιστεύουν ότι το τραγούδι πρωτοτραγουδήθηκε στο χωριό Κακοτάρι γιατί, όπως αφηγούνται οι γεροντότεροι, ο μύλος του Κακοταρίου βρίσκεται στο ποτάμι, δίπλα από τη σημερινή γέφυρα, και ανήκε στον Αβδούλ-αγά. Επίσης δίπλα στο μύλο με την ίδια κρέμαση δούλευε και νεροτριβή. Οι αγά­δες, όπου είχαν την έδρα τους, προσπαθούσαν να έχουν και δικό τους μύλο, όπως έχει διασώσει και η παροιμία: «Όπου αγάς και μύλος». Είχαν βάλει πασπαλιάρηδες μισθωτούς που έμεναν μέσα. Μετά την απελευθέρωση, πολλοί από τους μύ­λους, που έμειναν στα ελληνικά χέρια, εξακολουθούσαν να κρατούν το όνομα του πρώην ιδιοκτήτη τους, ας ήτανε και Τούρκος ακόμη.

Το λαγκάδι του Πηνειού στο Κακοταρέικο γεφύρι στο δρόμο προς την Ε.Ο «111»  

Ο μύλος του Κακοταρίου σώζεται ακόμη και σήμερα, αν και είναι σε αθλία κατάσταση. Το δε νερό με το οποίο γύριζε (δού­λευε) έχει υδροδοτήσει την Αμαλιάδα και τα γύρω χωριά του κά­μπου. Απέχει από το χωριό περίπου ένα τέταρτο της ώρας με τα πόδια.

2. Η ΛΕΛΟΥΔΩ

Γείραν' τ' απόσκια γείρανε, Λελούδω, στην αυλή σου

και συ, Λελούδω, άργησες, στο μύλο μην παγαίνεις,

γιατί είναι Τούρκος μυλωνάς κι αράπης πασπαλιάρης,

παίρνει το ξάγι φίλημα, φιλεί τα μαύρα μάτια.

Κι εκείνη δεν τ' αφουγκράστηκε της μάνας της τα λόγια,

πιάνει φορτώνει τις μεργιές στ' άλογο και κινάει,

νυχτούλα παίρνει το στρατί, νύχτα στο μύλο φτάνει,

βλέπει το μύλο χάρβαλο και το νερό κομμένο,

βλέπει και τον πασπαλιάρη, κομμένο στο λιθάρι.

Η ιστορία έχει ως εξής: Μια όμορφη κοπέλα απ' το Κακο­τάρι, η Λελούδω, είχε ερωτικές σχέσεις με τον Τούρκο μυλω­νά που δούλευε στο μύλο του Αβδούλ αγά. Ένα βράδυ φόρ­τωσε το άλογο με σιτάρι και κίνησε να πάει στο μύλο ν' αλέ­σει, αλλά και να συναντήσει τον αγαπημένο της. Οι Κλέφτεςτης περιοχής που είχαν μάθει τις ερωτοτροπίες της Λελού­δως, κίνησαν για το μύλο, σκότωσαν το μυλωνά και το βοηθόκαι χάλασαν μύλο και μυλαύλακο.

Όπως διηγούνται οι γεροντότεροι, η επίθεση αυτή δεν έγι­νε για τα μάτια της Λελούδως, αλλά για να πλήξουν τα συμ­φέροντα του αγά του Κακοταρίου

3. (ΓΕΙΡΑΝ Τ' ΑΠΟΣΚΙΑ, ΓΕΙΡΑΝΕ...)

Γειραν τ' απόσκια, γείρανε, Λελούδα μ', στην αυλή σου,

κι εσύ, Λελούδα μ', στο μύλο μην παγαίνεις,

γιατί είναι Τούρκος μυλωνάς και σε βαρυξαϊάζει,

σου παίρνει ξάι τ' άλογο, φιλεί τα μαύρα μάτια.

Κι αυτή δεν αφουγκράστηκε της μάνα της τα λόγια,

νύχτα σελώνει τ' άλογο, νύχτα το καλιγώνει,

μεριά βάνει τ' άλεσμα, μεριά καβαλικεύει

και κίνησε και πάγαινε, μηλιά λελουδιασμένη.

Στη στράτα ν' όπου πάγαινε, στη στράτα που παγαίνει,

βλέπει το μύλο ανοιχτό, το μυλωνά στην πόρτα:

- Γεια σου, χαρά σου, μυλωνά !

- Καλώς την κόρη που 'ρθε.

Λελούδα μ', τ' ήθελες εδώ, τώρα το βράδυ-βράδυ;

Πιάνει ξεφορτώνει τ' άλογο, φιλεί τα μαύρα μάτια.

Λελούδα μ', σέλωσ' τ' άλογο, Λελούδα μ', καβαλίκα,

θα πάμε στην Αρβανιτιά, να κάνουμε μπαϊράκι.

Παραλλαγές:

Στίχοι:

  7.     κι έπιασε και το φόρτωσε στο μύλο για να πάει.

12. - Λελούδα μ', ρίξε τ' άλεσμα κι έλα να σε φιλήσω.

      - Τι λες αυτού, παλιότουρκε κι' εσύ, σκυλαρβανίτη,

         έχω αδέρφια δώδεκα, ξαδέρφια δεκαπέντε.

(«Τραγούδια της Αγόριανης Παρνασσού», Ειρήνης Σπαν­δωνίδη, εκδ. Πυρσός, Αθήνα 1939, σελ. 136, αρ. 271)

Το γεφύρι το Κακοταρέϊκο κατά παράδοση το είχε φτιάξει ο Γιάννης Γιαννιάς με δικά του έξοδα για κάποιο παλιό τάξι­μο που είχε κάνει στην Παναγία των Νοτενών.

Πιο κάτω στον εγκαταλειμμένο οικισμό Τσερεβούνι ήταν ο νερόμυλος ο λεγόμενος Μποσδόμυλος, ήταν ο μύλος που εξυπηρετούσε το χωριό Τσερεβούνι.

Πιο κάτω ήταν ο Καλογερικός μύλος της Ιεράς Μονής Νοτενών. Τον οποίο για πολλά χρόνια τον εκμεταλλευόταν ο ονομαστός Νικολετόπουλος εις βάρος του Μοναστηριού.

Κατεβαίνοντας πιο κάτω συναντάμε το μύλο του Καρπέ­τα που είχε δυο λιθάρια (δηλαδή δυο κρέμασες) και είχε πά­ρα πολλή δουλειά. Ο μύλος βρίσκεται επάνω στο δρόμο στον οικισμό Καρπέτα στα όρια Αχαΐας και Ηλείας στο δρόμο Πα­τρών - Τριπόλεως.

Επίσης ο Αβδούλ-αγάς πλούτιζε σε βάρος των Τουρκαλ­βανών του Λάλα (αξιωματούχων, στρατιωτών αλλά και απλών πολιτών) αφού εμπορευόταν αρωματικό καπνό (ταμπάκο). Οι Λαλαίοι Τούρκοι είχαν μεγάλα διδόμενα με τους κατοίκους της Δίβρης και δεν μπορούσαν να περνούν ελεύθερα προς την περιοχή των Τριποτάμων και των γύρω χωριών να προμη­θευτούν τον φημισμένο και αρωματικό καπνό που παρήγαγε η περιοχή.

Ο Αβδούλ-αγάς χρησιμοποιούσε ριψοκίνδυνους Χριστια­νούς μεταφορείς που πήγαιναν στα εν λόγω χωριά και αγό­ραζαν τον καπνό, τον μετέφεραν στο Κακοτάρι και από εκεί στο Λάλα. Τον πιο ριψοκίνδυνο και έμπιστο είχε κάποιον Δη­μήτρη Σαρρή της γενεάς μετέπειτα (Τουτούνη).

Ο Δημήτρης Σαρρής είχε εξημερώσει καθώς λέγεται γύ­ρω στα πενήντα άγρια άλογα που βρίσκονταν άφθονα στο Σκιαδοβούνι (2**). Είχε συγκροτήσει μια ομάδα, της οποίας είχε δώσει ειδική άδεια να οπλοφορεί για λόγους ασφαλείας. Ο Δημήτρης όμως με τον καιρό άρχισε να αποκρύπτει σημα­ντικό μέρος του καπνού και να κάνει παραεμπόριο σε βάρος του Αβδούλ-αγά και έτσι είχε γίνει ο μεγαλέμπορος του καπνού, ακόμη και της παράνομης εμπορίας όπλων σε Χριστιανούς αλλά είχε απλώσει τα πλοκάμια του και σε Οθωμανούς που ζού­σαν εκτός Λάλα ακόμη και σε κλέφτικες ομάδες του Ωλενού και του Χελμού.

Στην Τουρκική γλώσσα ο καπνός λέγεται «τουτούμ». Στον Σαρρή από τότε λόγω του εμπορίου του καπνού του κόλλη­σε το όνομα Τουτούνης εκ του Τουτούμ. Εφόσον ο Αβδούλ κάποτε κατάλαβε την παρακράτηση του καπνού κάλεσε τον Δημήτρη λέγοντάς του «κάνε λίγο νισάφι (έλεος) τουτούμ» για αυτό που γίνεται πίσω από τις πλάτες του. Ο Δημήτρης του απάντησε ότι έδινε πάρα πολύ στους μεσάζοντες στα χωριά και στα περάσματα όπου ήσαν πιασμένα από ληστές αλλά και Κλεφταρματολούς. Ο αγάς μπορούσε να τον εξοντώσει, όμως δεν ήθελε διότι φοβόνταν ότι θα έχανε τους συνδέσμους που είχε ο Δημήτρης και ίσως δεν θα ξανά έπαιρνε καπνό για εμπό­ριο.

Είχε δε συνεννοηθεί και με τον Θανάση Μπέργιο φοροει­σπράκτορα των Τούρκων της Δίβρης. Ο Μπέργιος του είχε διαμηνύσει ότι ο Δημήτρης ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να περάσει καπνό από τα περάσματα, διότι ήξερε τους πά­ντες και «λάδωνε» με το ανάλογο τους «προστάτες», όπου και αυτοί τον προστάτευαν.

Κάποιος Λειβαρτζινός που είχε μαλώσει με τον Δημήτρη επισκέφθηκε κρυφά τον Αβδούλ στο Κακοτάρι και του πρότεινε να παράγει μόνος του καπνό με τις υποδείξεις του. Νερά, για να τα ποτίζει είχε αρκετά, όμως ο τόπος του ήταν μετρη­μένος και εκεί βοσκούσαν τα ζωντανά του. Τότε του προτά­θηκε να εκμεταλλευτεί την Μπουκούτα.

Η Μπουκούτα είναι ένας μικρός κάμπος ΒΑ του σημερι­νού οικισμού Πανόπουλου. Το σχέδιο ήταν παράτολμο, αλλά αν μπορούσε να υδρεύσει την Μπουκούτα, όλα θα εξελίσσο­νταν διαφορετικά. Αποφάσισε χωρίς άλλη σκέψη να την υδρεύ­σει, φέρνοντας νερό με τον παραδοσιακό τρόπο, αυλάκι (κα­νάλι νερού), από την Αγία Παρασκευή της Κερέσοβας, όπου υπάρχουν πηγές (κεφαλόβρυσο) με αρκετό νερό στον κάμπο της Μπουκούτας. Κάλεσε τότε όλους τους τεχνίτες της περιο­χής (πετράδες, κτιστάδες, πρακτικούς μηχανικούς, βοηθούς σκαπανείς, ξυλουργούς) και πολλούς εργάτες να εργασθούν για το καλό του τόπου, λέγοντας ότι ήθελε να υδρεύσει την Μπουκούτα για να την εκμεταλλευόταν οι κάτοικοι της περι­φέρειάς του.

Τότε όλοι συνέδραμαν με ότι μέσο μπορούσαν να πρά­ξουν ότι το καλλίτερο μπορούσαν. Το έργο το ανέλαβε κά­ποιος αρχιμάστορας από το Μοναστηράκι της Αρκαδίας. ΟΑβδούλ του έβαλε μερικούς όρους:

1^ον Σ' εννέα μήνες να παραδώσει το έργο τελειωμένο.

2^ον  Να μην γίνουν προχειρότητες που μπορεί να γίνουν ζη­μιές.

3^ον  Να μην υπάρχει διαρροή νερού σε κανένα σημείο του έργου.

4^ον  Να γίνουν γεφυράκια όπου χρειαστεί.

5^ον  Πριν την Μπουκούτα να μην αφήσει παροχές.

6^ον Η πληρωμή θα γίνει ένα τρίτον στην αρχή, το δεύτε­ρο τρίτο διακόσια μέτρα πριν φθάσει στην Μπουκούτα και το υπόλοιπο όταν περάσει το νερό στην Μπουκούτα (μετά από δυο φεγγάρια μήπως λόγω κακής κατασκευής σπάσει το αυλάκι).

Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν ξύλα από δένδρα Καπελίσια (δρυς) για κανάλια όπου χρειαζότανε η αερομετα­φορά του νερού, δεν χρησιμοποίησε πλατάνια αν και αφθο­νούσαν στην περιοχή, πέτρες από τον ίδιο τον τόπο και όταν χρειαζόταν λαξευμένες, λάσπη γινομένη από τρίμματα κερα­μιδιού, κοζά (τρίχες από γίδες), τρίχες από ουρά και χαίτη αλόγων, πάρα πολλά κομματιασμένα όστρακα καβουριών και σαλιγκαριών για τα επικίνδυνα σημεία, πλήθος αυγών, ρετσί­νι για στεγανοποίηση, ελάχιστο μολύβι, λίπος από ζώα αλλά και ίνες από το φυτό Αθανάτια που έχει μέσα στα αγκαθωτά φύλλα του. Λέγεται δε ότι κατασκεύασαν και πήλινους σωλή­νες για τις διαβάσεις και για τους βράχους. Επίσης κατά μαρ­τυρίες λέγεται ότι χρησιμοποίησε και μπαρούτη για να ανατι­νάξει βράχια, αλλά και ξύλινους πύρους για την διάνοιξη των βράχων (3***).

Σ' όλα τα μικρά ρέματα, ή γράνες, υπήρχε κό­φτρα υποχρεωτικά, απαγορευότανε να έχει κόφτρες σε χω­ράφια των κατοίκων, σε στάβλους ζώων ακόμη και σε σπίτια όποια κι αν θα βρίσκονταν στην διαδρομή του νερού. Είχε δώ­σει ρητή εντολή, ζώα να μην πλησιάζουν πιο κοντά των 150 (τριακοσίων μέτρων) οργιών κοντά στο αυλάκι μήπως και το καταστρέ­ψουν. Επίσης είχε δώσει εντολή να κόψουν τα δένδρα αριστε­ρά και δεξιά του αυλακιού (καναλιού) για να μην πέφτουν μέ­σα φύλλα.

Η παράδοση λέει όταν τελείωσε το έργο και παραδόθηκε στον αγά, έριξαν δυο βαρέλια νερό από τις πηγές της Κερέ­σοβας και έφθασε στην Μπουκούτα χωρίς καμία διαρροή.

Ζήτησε από τους παρακείμενους ιδιοκτήτες των χωρα­φιών ή στάβλων να αναλάβουν τον καθαρισμό του αυλακιού από φύλλα, κλαδιά και πέτρες και τους υποχρέωσε να είναι υπεύθυνοι για κάθε τυχόν ζημιά που θα προκαλούταν κατά την διάρκεια του ποτίσματος.

Κάθε 300 οργιές είχε τοποθετήσει σύμφωνα με τις υποδεί­ξεις κάποιου πολυτεχνίτη ονόματι Σίνου από το χωριό Αν­δρώνι, (δεν έχω περισσότερες πληροφορίες για τον Σίνο) ένα μηχανισμό που έβλεπαν από μακριά σε ποιο σημείο ήταν τυ­χόν διαρροή και αν υπάρχει ροή και αν είναι πλήρες το αυλά­κι (4****).

Τα σχέδια του Αβδούλ όμως δεν εκπληρώθηκαν ποτέ μο­λονότι είχε κάνει τις ανάλογες προετοιμασίες, είχε οργώσει όλο τον κάμπο της Μπουκούτας και είχε σπείρει σπόρια κα­πνού για να μεταφυτεύσει έτοιμα τα φυτά που είχε προετοι­μάσει ο Λειβαρτζινός φίλος του ονόματι Ινταρές ή Νταϊρές, που είχε φέρει σπόρο από το Λειβάρτζι.

Στις 2 Μάρτη του 1821 τελείωσε το έργο, έγινε η παρά­δοση με πανηγυρισμούς, χαρές, νταούλια και βιολιά και τρα­πεζώματα, όμως η μεγάλη επανάσταση του Έθνους χάλασε τα σχέδια. Έπειτα από λίγο καιρό με τον ξεσηκωμό των Ελ­λήνων ο Αβδούλ-αγάς εγκατέλειψε το χωριό Κακοτάρι. Οι κά­τοικοι για αντίποινα και φοβούμενοι μήπως επιστρέψει πάλι οΑβδούλ-αγάς κατέστρεψαν τον πύργο το σαράι, τις αποθήκες για να μην ξανά εγκατασταθεί ο αγάς. Ακόμη κατέστρεψαν και ολόκληρο το αυλάκι, διότι είχαν δουλέψει χωρίς καν να πληρωθούν έστω και μ' ένα κομμάτι ψωμί για τις υπηρεσίες τους που είχαν προσφέρει στον Αβδούλ-αγά.

Το σχέδιο του Αγά πραγματοποιήθηκε έστω και με τα μέ­σα που διέθεταν τότε σ' ορισμένο χρονοδιάγραμμα και με τις ανάλογες προϋποθέσεις. Ίσως στα χρόνια τα δικά μας το σχέ­διο του Αβδούλ ίσως να έδινε ζωή στον ξερόκαμπο της Μπου­κούτας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1*) Το Κακοτάρι κατά την παράδοση πήρε το όνομά του από την πρώτη Αρβανίτικη οικογένεια που πρωτοκατοίκησε τον τό­πο και που λέγονταν Σαρρής. Ο γενάρχης της οικογένειας Του­τούνη (πρώην Σαρρή) ήταν τσοπάνης από το Απάνου Σκιαδά και πήγε και εγκαταστάθηκε στο σημερινό Κακοτάρι. Με το χρόνο η οικογένεια μεγάλωσε και ένας από την οικογένεια έγινε Ζαπίτης (βοηθός σε Αστυνόμο) στην περιοχή όπου πήρε και το όνομα Ζι­μπίτας, άλλος ένας χρημάτισε βοηθός Κάπου επί Τουρκοκρατίας και έτσι του έμεινε το όνομα Κάππος. Οι Σαρραίοι ήσαν Αρβανί­τες τσοπάνηδες που βρήκαν στο σημερινό χωριό παλιά χαλά­σματα με βρύση μέσα στο χωριό, αλλά και με δυο πηγές τη Μα­λόταινα και την Αλοβά και πολύ τόπο προσοδοφόρο για κτηνο­τροφία.

Εκεί μέσα στα παλιά κτίσματα έφτιαξαν τα σπίτια τους και τα γαλάρια τους. Με τον καιρό δέχονταν ληστρικές επιθέσεις από διαφόρους αλλά και επιθέσεις από άλλους τσοπάνηδες που ήσαν γείτονες στην περιφέρειά τους. Για το λόγο αυτό εξοπλίστηκαν κα έγιναν σκληροί απέναντι σε κάθε είδους επιθέσεις. Τότε έλεγαν τους κατοίκους του χωριού αυτού (κακούς Σαρραίους), σιγά - σιγά το χωριό το ονόμασαν (κακό – Σαρί). Στην απογραφή του Γριμάνι το έτος 1700, συναντάμε το χωριό με τ' όνομα Cacosari, (Κακοσαρί) με 14 οικογένειες. Κατά την Β' Τουρκοκρατία οι Τούρκοι μετά από σκληρές διενέξεις και αψιμαχίες με τους Σαρραίους τους ανάγκα­σαν μετά από μια πρόχειρη συμφωνία να εγκαταλείψουν το χωριό και να εγκατασταθούν στον οικισμό Τσερεβούνι που βρίσκεται Νο­τιοδυτικά του χωριού δεξιά της όχθης του ποταμιού.