Γάμος στη Γιάρμενα πριν 31 χρόνια
Γάμος στη Γιάρμενα πριν 31 χρόνια,
του Τάκη Κυριακόπουλου και της Νίκης Μπενέτση στις 29.10.1988.
Ο Χρήστος (Τάκης) Κυριακόπουλος γεννήθηκε το 1952 στη Φολόη (Γιάρμενα) και πέθανε στις 15 Οκτωβρίου 2011
Για 20 χρόνια (1982-2002), ασχολήθηκε με τα κοινά στη Φολόη. Τέσσερα χρόνια διετέλεσε πρόεδρος της κοινότητας Φολόης, τέσσερα χρόνια τοπικός πρόεδρος του δήμου Φολόης και τα υπόλοιπα ως κοινοτικός σύμβουλος.
Τα 5 βίντεο (άγνωστου εικονολήπτη) μας τα εμπιστεύτηκε πριν δέκα χρόνια ο συνοδοιπόρος μας στον σύλλογο «Ωλονός», Ανδρέας Χρονόπουλος για τον σύλλογο Φολοητών «ο Κένταυρος».
Τα ανεβάσαμε τότε στα κοινωνικά δίκτυα αλλά έκτοτε τα χάσαμε στη "ζούγκλα" του φέις μπουκ (facebook). Είναι διάρκειας 9 έως 10 λεπτώνπερίπου το κάθε ένα διότι τότε δεν επιτρεπόταν από το youtube το ανέβασμα βίντεο διάρκειας πάνω από 10 λεπτά.
Στο Πρώτο (1) βίντεο φαίνεται η προετοιμασία του γάμου τα καλέσματα και τα φαγητά, τα άλογα για την προσκεφαλάδα, οι πατινάδες από τα όργανα, οι λαμπάδες, τα στέφανα οι μπουμπουνιέρες, οι ντουφεκιές για τη χαρμόσυνη είδηση ότι ξεκινάει τώρα όλη η τελετή του γάμου ως και την εκκλησία.
Στο δεύτερο (2) η τελετή στην εκκλησία όπου στο «Ησαΐα χόρευε», ο γαμπρός και ο κουμπάρος "τα είδαν όλα", έφαγαν κικίδια (κυπαρισσόμηλα), καρύδια και κάστανα στο κεφάλι που έπεσαν ακόμη και τα στέφανα του γαμπρού.
Στο τρίτο (3) η συνέχεια της τελετής, η χαιρετούρα και η μετάβαση στο τραπέζι. Ο οπερατέρ και ο βοηθός του που όπως μάθαμε ήταν ο γιατρός ο γυναικολόγος από τη Γιάρμενα. Έκαναν εξαιρετική δουλειά για τα δεδομένα της εποχής, δεν τους ξέφυγε σχεδόν κανένας από το φακό της κάμερας.
Στο τέταρτο (4) βίντεο τραγούδια καθιστικά από τον αξέχαστο Γιώργο Δανίκα (Τζή) και τον παπά και στο πέμπτο (5) το γλέντι του γάμου.
«Ξετυλίγονται» εδώ αρκετά λαογραφικά στοιχεία όπως η τοπική ενδυμασία, έθιμα του γάμου, τραγούδια της τάβλας και άλλα. Επίσης χοροί, γλέντι με «αληθινή» διασκέδαση, πειράγματα. Τέλος, οι μικροί μεγάλωσαν, έκαναν οικογένειες και ο κύκλος της ζωής κλείνει με το θλιβερό - συγκινητικό, ότι, απουσιάζουν σήμερα κάμποσοι αγαπημένοι μας μαζί και ο γαμπρός.
Όλγα Δ. Ζαχαροπούλου 1969 - 2023
Έφυγε από κοντά μας σήμερα Τετάρτη 8.02.2023 η Όλγα Ζαχαροπούλου του +Δημητρίου και της Λεμονιάς (Παπαντώνη) που γεννήθηκε πριν 54 χρόνια στην Θεσσαλονίκη.
H κηδεία της και o τελευταίος αποχαιρετισμός θα γίνει την Παρασκευή 10.02.2023 στις 11.00 στο κοιμητήριο του Ευόσμου.
Στην μητέρα της Λεμονιά, στην αδελφή της Μαρία και σε όλους τους συγγενείς της τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια.
Μεγάλη η θλίψη για την απώλεια της Όλγας μου, παρότι λίγο πολύ περίμενα τα δυσάρεστα αλλά όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν θέλουμε να το πιστέψουμε για δικούς μας ανθρώπους.
Έλα μου ντε που επιβάλλεται τώρα να γράψω και πέντε αράδες.
Η Όλγα ήταν κόρη της πολυαγαπημένης μου ξαδέρφης Λεμονιάς (αδελφής για όσους με ξέρουν) και του Δημήτρη του Πάνου του Ζαχαριά.
Ήταν ένα εργατικό, φιλότιμο και χαρισματικό παιδί που δεν πρόκανε να χαρεί τίποτα.
Εκεί, λίγο πριν τα τριάντα της, δέχτηκε μια μεγάλη στεναχώρια, μια απογοήτευση.
Έφυγε στα 61 του ο ιστοριοδίφης Λεωνίδας Καρνάρος 1960–2021 Αμαλιάδα
Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η είδηση για την απώλεια του Λεωνίδα Καρνάρου στον πνευματικό κόσμος της Ηλείας της Αχαΐας και της Ζακύνθου. Η καρδιά του Λεωνίδα σταμάτησε να χτυπά τα ξημερώματα της Πέμπτης 25.02.2021 στην Πάτρα. Από νωρίς το πρωί ήλθαν τα θλιβερά μαντάτα και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Αμαλιάδα, βυθίζοντας την στο πένθος.
Γνωρίσαμε τον Λεωνίδα πριν 15 περίπου χρόνια στα πρώτα χρόνια της περιοδικής έκδοσης της "Ηλειακή Πρωτοχρονιάς" των εκδόσεων «Βιβλιοπανόραμα» που την επιμελείτο τότε μαζί με τον έτερο φίλο μας Ηλία Τουτούνη.
Βαθύς μελετητής της τοπικής και όχι μόνο ιστορίας, της λαογραφίας, της παράδοσης, της τέχνης και των γραμμάτων, ο Λεωνίδας συνέγραψε πάρα πολλά βιβλία, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο έργο, το οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.
Διαβάστε παρακάτω το βιογραφικό του Λεωνίδα που αντλήσαμε από ανάρτηση του Ηλία Τουτούνη:
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΚΑΡΝΑΡΟΣ (4/3/1960 – 25 /2/2021)
Ο Καρνάρος Λεωνίδας, ήταν Ηλείος στην καταγωγή (από τα Κρέστενα ο πατέρας του Κωνσταντίνος και από την Αμαλιάδα η μητέρα του Αγγελική το γένος Θεοδώρου Φιλοπούλου). Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Μαρτίου 1960. Από το 1971 κατοικούσε στην Πάτρα. Σπούδασε Κοινωνική Εργασία στα ΚΑΤΕΕ (ΤΕΙ) Πατρών. Από τις 28 Μαρτίου 1981 έως 28 Ιανουαρίου 1983 υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία στην Πολεμική Αεροπορία. Στην συνέχεια διορίστηκε υπάλληλος στο Υποθηκοφυλακείο Πατρών, από 28 Ιουνίου 1983 μέχρι 5 Δεκεμβρίου 1988. Στις 6 Δεκεμβρίου 1988 ξεκινά μια νέα καριέρα στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ρίου Πατρών (ΠΓΝΠ) «Παναγία η Βοήθεια» ως Κοινωνικός Λειτουργός και έμεινε σ’ αυτήν την θέση μέχρι το 2002. Από τότε και έπειτα διετέλεσε υπεύθυνος κατάρτισης του Κέντρου Επαγγελματικής Κατάρτισης (Κ.Ε.Κ), από το 2008 έως το 2010 Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου του ΠΓΝ και στην συνέχεια σε διάφορες θέσεις του Ιδρύματος [Αρχείο, Εθνικό Ίδρυμα Αναπήρων (Ε.Ι.Α.)], μέχρι στις 28/8/2012, οπότε μετά από 30ετή ευδόκιμο υπηρεσία συνταξιοδοτήθηκε.
Χαράλαμπος Σ. Παπαγιάννης (1945-2020) Κούμανι
Έφυγε σήμερα 19.09.2020 ο δάσκαλος Χαράλαμπος Παπαγιάννης του Σπύρου που γεννήθηκε πριν 75 χρόνια στο Κούμανι.
Η κηδεία του θα γίνει αύριο Κυριακή στις 15.00 στην γενέτειρά του.
Στους οικείους του και σε όλους τους Κουμαναίους εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.
Ο Χαράλαμπος Παπαγιάννης, γεννήθηκε στο Κούμανι το 1945. Παρά τα δύσκολα τότε χρόνια, σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως και έτυχε διετούς μετεκπαίδευσης.
Πρώτο διορίστηκε δάσκαλος σε χωριό της Αμαλιάδας και επί 12 χρόνια υπηρέτησε στη γενέτειρά του το Κούμανι και σε σχολεία της Αχαΐας. Διετέλεσε Προϊστάμενος Γραφείου και Διευθυντής Α’ θμιας Εκπαίδευσης του Νομού Αχαΐας. Στο Κούμανι γνώρισε την σύζυγό του Γεωργία (νηπιαγωγό) που καρπός τους είναι η Κωνσαντίνα και ο Σπύρος, τα παιδιά τους.
Ο Χαράλαμπος Παπαγιάννης, ασχολήθηκε ενεργά με το χωριό του και το 2007 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, «Το Κούμανι Ηλείας» μέσω της Ένωσης Κουμανιωτών Ηλείας.
Γράφει επί λέξει, στο εισαγωγικό του βιβλίου:
«Αυτός ο τόπος, αυτή η γη, είναι η πηγή της χαράς και των δακρύων μας. Εκεί πρωτοαντικρίσαμε το φως του ήλιου να ροδίζει από τα αρκαδικά βουνά. Εκεί ακούσαμε το θεσπέσιο θρόισμα των αγέρωχων βελανιδιών. Εκεί είναι οι ρεματιές και οι νεροσυρμές του Τσιγαριού και της Μόλας απ’ όπου η καρτερική μάνα μας κουβάλαγε στην πλάτη το νερό που πίναμε. Εκεί μας φέρνει στον ύπνο και στο ξύπνιο μας η αγέραστη μνήμη μας…»
Συνεχίζει με τον πρόλογο, την Θέση και τα όρια του χωριού του, την μυθολογία, μιλάει για την Φολόη και τους Κενταύρους, για την ιστορία με αναφορά σε όλες τις περιόδους, για τον Αρχαίο Λασιώνα και την Τουρκοκρατία. Γράφει για τους Τουρκαλβανούς του Λάλα, για το «Κούμανι και Αντρώνι» και την απελευθέρωση. Για τους δήμους και τις κοινότητες και τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν πρωτεύοντα ρόλο. Για την κατοικία και τις ασχολίες των κατοίκων, τις καλλιέργειες, την αμπελουργία, την κτηνοτροφία, την τυροκομία, τον κούρο, την χοιροτροφία και την δενδροκαλλιέργεια. Γράφει ακόμη για τα επαγγέλματα που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην τοπική οικονομία. Μεγάλο μέρος του βιβλίου αφιερώνει στην κοινωνική ζωή, στην οικογένεια, στο γάμο, στις γιορτές, στην μετανάστευση, την διατροφή και τους συλλόγους. Συνεχίζει με την εκπαίδευση, το λεξικό, τις βιογραφίες και τελειώνει με κάποιες ανέκδοτες ιστορίες, μία εξ αυτών, «Ο μαύρο-Ζέρος» την είχαμε αναδημοσιεύσει στην ιστοσελίδα www.antroni.gr
Το 2010 εκδίδει το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο: «Κουμανιώτικες Ανέκδοτες Ιστορίες».
Με λιτή και ευχάριστη αφήγηση, "ξετυλίγει" και εδώ διάφορες ιστορίες που κατέγραψε, κυρίως με πρόσωπα από το Κούμανι όπως κάποια γνωστά μας, τον Σωκράτη, τον Νικέα, τον Γληγόρη, τον Μπούκη αλλά και για τους δικούς μας, τον Νίκο τον Τσαπή και τον παπα-Ντίνο Καλαμάρηαπό το Αντρώνι.
Τέλος, το πόνημα συνοδεύουν δεκάδες φωτογραφίες, όπου μία εξ αυτών με την "Ζέμπελη" (1933) την δανειστήκαμε για το άρθρο μας, «Η συγκοινωνία στην ορεινή Ηλεία – η Ζέμπελη».
Τον αείμνηστο δάσκαλο τον συναντήσαμε μία φορά στην Γιάρμενα, στις 13 Αυγούστου 2011 για τον εορτασμό των 15 χρόνων της τρίμηνης έκδοσης του περιοδικού ''Φολόη''. Λάβαμε τότε μαζί και με άλλους, τιμητική διάκριση των συνεργατών που στήριξαν, διέδωσαν, ανέδειξαν... το περιοδικό ''Φολόη”. Στην ολιγόλεπτη ομιλία του κατά την βράβευσή του, επικεντρώθηκε στην διάσωση του δρυοδάσους της Κάπελης καταγγέλλοντας τους καταπατητές και τους εμπόρους ξυλείας.
Καταγράψαμε τότε την ομιλία του αλλά δεν ευδόκησε να ανταλλάξουμε περαιτέρω απόψεις όπως υπολογίζαμε.
Καλό του ταξίδι! Η παρακαταθήκη που άφησε στον τόπο του είναι μοναδική και θα μνημονεύεται στους αιώνες των αιώνων.
Κώστας Παπαντωνόπουλος, Τρυγητής 2020
1983, Ο Γάμος μου...!
Ο Γάμος της Ρόζας Σαββέλλη και του Κώστα Παπαντωνόπουλου το Σάββατο 14.05.1983.
Το κρεβάτι, ο χορός στο ταψί του γαμπρού από τους Μυτιληνιούς συμπεθέρους και κουμπάρους, η προετοιμασία της νύφης, ο γάμος στην Αγία Τριάδα στο Αεροδρόμιο Ελληνικού, το τραπέζι στο κέντρο "Κάτι άλλο" στους Τράχωνες και το γλέντι με δύο κλαπατσίμπανα και μπόλικο κέφι κράτησε ως τις 10 το πρωί. Κουμπάρος ήταν ο τότε νεαρός Κώστας Κωνσταντέλος.
Το βαγένι με το πεντάχρονο κρασί που καταναλώθηκε το είχε βάλει ο παππούλης μου ο Πλιέγκας λίγο πριν πεθάνει στις 28.11.1978. Τα σφαχτά και τα τυριά ήταν από το κοπάδι του πατέρα μου. Σχεδόν όλο το βράδυ, χάρι στο πεντάχρονο νέκταρ, ο δρόμος μπροστά στο κέντρο είχε κλείσει διότι χόρευαν δυό ζυγές.
Το βίντεο είναι εντελώς ερασιτεχνικό με επίσης ερασιτέχνες εικονολήπτες, προσέφερε η αγαπητή φίλη Βάσω Κωνσταντέλου.
Ύστερα από 40 και πλέον χρόνια τέτοια κειμήλια δεν πρέπει να χάνονται αλλά να μοιράζονται απλόχερα...!
Σχόλια στο fb: