Καλώς ορίσατε στην αρχαιότερη ιστοσελίδα της Ηλείας, στο Αντρώνι και στην Ορεινή Ηλεία.

Είναι οι κατάφυτες διαδρομές μέσα στις βελανιδιές και στα πλατάνια στο κέντρο της Κάπελης με τις απόκρημνες πλαγιές, τα σκιερά φαράγγια με τις πολλές σπηλιές, τους καταρράκτες, τους νερόμυλους και τις νεροτριβές, με τις δροσερές πηγές και τα καθαρά ποτάμια... Με τα πετρόχτιστα σπίτια, τα νόστιμα φαγητά και το καλό κρασί, τα αρχοντικά γλέντια και τους φιλόξενους κατοίκους.

Νικόλαος Κ. Θωμάς (Τσατσαρέλη) 1955 - 2023 

Έφυγε από κοντά μας την Πέμπτη 25.05.2023 ο Νίκος Θωμάς του Κωνσταντίνου (Τσατσαρέλη) και της Μαρίας που γεννήθηκε πριν 68 χρόνια στο Αντρώνι.

Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα  στις 11:00 στον Άγιο Δημήτριο στα Άνω Λιόσια.

Στην μητέρα του Μαρία, στην σύζυγό του Παναγιώτα, στα 5 παιδιά του, Κώστα, Χαράλαμπο, Μαρία, Ειρήνη, Αγγελική στα αδέλφια του Γιώργο, Χρυσάφω, Χρήστο και σε όλους τους συγγενείς του εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας.

Ο Νίκος ήταν ένας ωραίος τύπος, καλός μαθητής, χαμηλών τόνων με πηγαίο χιούμορ.

Ήταν γιός του Κώστα του Τσατσαρέλη που σκοτώθηκε το 1971, όταν έπεσε από την σκεπή του Γκουρόγιαννη στο Αντρώνι.

Με τον Νίκο μας συνέδεαν τα παιδικά μας χρόνια στο χωριό και ύστερα στο Γυμνάσιο της Δίβρης. Μαζί μέναμε στο σπίτι της Θοδωρούλας, μαζί πεινούσαμε, μαζί τρώγαμε όταν ο ανώνυμος Διβριαίος μας άφηνε το πακέτο στο μαγαζί του Σουλιμιώτη.

Μαζί με τον Νίκο και στο ψαλτήρι των Αγίων Αναργύρων στους Κρουστάδες, μαζί και στο ψαλτήρι στο Αντρώνι όταν ο μακαρίτης ο μπάρμα Κώστας ο πατέρας του, καμάρωνε και μας συμβούλευε να μην βιαζόμαστε, να τα λέμε δηλαδή πιο αργά.

 Μαζί πηγαινοερχόμασταν από και προς στο χωριό, μία με το λεωφορείο, μία με τον Σπύρο τον Καζαμία και μία με τον Τσιρώνη στις καρότσες των φορτηγών τους αυτοκινήτων.  Δεν διστάζαμε όμως να κατέβουμε από την δημοσιά στο χωριό όταν είχε δυο μέτρα χιόνι.

Οι τρεις, μαζί και με τον άλλο Νίκο Θωμά του Κάκαρη, κατεβαίναμε από το διάσελο στην Μπαρμπότα όταν μία φορά από αυτές που είμασταν αγκαλιά και αμέριμνοι όταν πήραμε τα ίσια για το χωριό, διπλωθήκαμε σε μια οχιά κουλουριασμένη όπου σαν ελατήρια εκτιναχτήκαμε να μην μας χτυπήσει.

Ύστερα, ο καθένας πήρε το δρόμο του, χαθήκαμε αλλά βρισκόμασταν αργά και που στο χωριό.

Εκεί στο πατρικό του τον φωτογράφησα, όταν έβγαλε από το κατώι και απλόχερα μου παρέδωσε, την σαμαρίτσα του για το Λαογραφικό μας Μουσείο, τον Αύγουστο του 2007.

Στην κηδεία του είμασταν όλοι εκεί (στον τελευταίο αποχαιρετισμό στον άγιο Δημήτριο), συμμαθητές και αρκετοί συμπατριώτες Αντρωναίοι και στην ταφή του στο νέο κοιμητήριο των Άνω Λιοσίων.

Καλό σου ταξίδι φίλε και συμμαθητή! 

Κώστας Παπαντωνόπουλος Μάης 2023 


Εκτύπωση   Email

Κεντρική Σελίδα

Ο Τόπος μας

Παράδοση

Πολυμέσα

Ιστορία

Αναδημοσιεύσεις

Free Joomla! templates by Engine Templates